I Mì Vseìn
As’livan ch’ gl’uslèin as strafugnan ancaura gli ûc
Lò as mett la camisa, li as pnà i cavì
Comm’sal foss sanpar dmanndga mateina
Serran la pôrta e van a scarpiner
Ch’l dottaur dis ch’fa bän a la salùt
Difàti salutan al sâul ch’taca a scalderès,
I fiùr balareìn invatta ala mûsica dal vänt,
Quelc vec amig ch’sarpusa al zimiteri
E sguazàn ala zerimogna dal bandè.
Me al guerd’ d’la fnestra mänter tournan a cà,
Al laur mën as streccàn cumpagna ssant’an fa
Alaura l’um’ strecca fört al cör anc’ a me
E a tac a rumisgher tra la speranza e’l destèn.
I miei vicini
Si alzano che gli uccellini si stropicciano ancora gli occhi,
Lui si mette la camicia, lei si pettina
Come se fosse sempre domenica mattina
Chiudono la porta e vanno a camminare
Che il Dottore dice che fa bene alla salute.
Infatti salutano il sole che comincia a scaldarsi,
I fiori ballerini sopra la musica del vento,
Qualche vecchio amigo che riposa al cimitero
E si godono la cerimonia del buongiorno.
Io li guardo dalla finestra mentre tornano a casa,
Le loro mani si stringono come sessant’anni fa,
Allora anche a me si stringe forte il cuore
E comincio a rovistare tra la speranza e il destino.
© 2018 / lemiecosepuntonet